استاد گروه فلسفه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده
برخی از فیلسوفان اگزیستانس به تحلیل پدیدۀ وحی[i] پرداخته‌اند. برخی از آن‌ها همان تفسیر کلام سنتی را از وحی پذیرفته‌اند و برخی دیگر آن را به تجربه وجودی فروکاسته‌اند. یاسپرس از گروه دوم است. وی با توجه به تفسیری که از انسان و مراتب وجودی او ارائه می‌دهد، وحی را به عنوان یک نوع آگاهی درونی می‌پذیرد. به زعم وی، اگر انسان در مرتبۀ هستی‌داری قرار گیرد، در مواجهه با متعالی به یک روشن‌گری وجودی خاص دست می‌یابد که از آن به وحی عام تفسیر می‌شود. این نوع تجربۀ وجودی با مراقبه و تأمل در متعالی و تفکر در وظایف خود و در ارتباط با دیگران تحقق پیدا می‌کند. وحی عام در ارتباط با ایمان فلسفی است که یاسپرس به دفاع از آن می‌پردازد. این ایمان در مقابل ایمان دینی قرار دارد. در ایمان فلسفی، فرد فقط به تجربیات شخصی خود پایبند است و هرگز آن را برای دیگران معتبر نمی‌داند. در این نوع ایمان، التزام به هیچ دین خاصی ضرورت ندارد. ایمان فلسفی در ارتباط با علم و سنت است و از آن‌ها بهره‌برداری می‌کند.
[i]. کلمه «وحی» در این مقاله معادل Revelation به کار رفته است و با توجه به فرهنگ مسیحی،مقصود از آن، «انکشاف الهی» می‌باشد.
', './data/hikmat/coversheet/cover_fa.jpg'))